sábado, 21 de junio de 2014

Quart dia: El somni

Quart dia: El Somni
Per fi arriba la crònica del somni: ens comenta que se li havien enganxat els llençols!
Comencem el dia connectant amb el nostre propi somni: Què t'ha portat aquí, a rebre la formació del Oasis?
No podem sortir a buscar quins son els somnis dels veïns pel barri si no som capaços d'adonar-nos de que és difícil, que requereix el seu temps. Algunes persones no estem tan acostumades a somniar com perquè ens surti de manera automàtica. El compartir entre nosaltres el que ens agradaria ens permet viure com hi ha gent a qui ens costa, hi ha altra gent que no somniem si no hem expressat primer els nostres problemes, o que ens és més difícil arribar als somnis col·lectius que als nostres individuals.
Amb aquesta vivència tornem al carrer: l'objectiu és clar: què vol la gent pel seu barri? I tornem a buscar els talents que ja coneixem, a qui ens havia inspirat la seva bellesa i a gent nova. I seguim també amb el mateix proces: la mirada apreciativa, l'afecte i el reconeixement.
La tarda de construcció de somnis amb el barri és intensa, un repte amb bon final.
Però hem passat moments difícils. No ha estat fàcil que el barri s'animés a ajuntar-se a les taules a crear maquetes del que volien construir el cap de setmana. Potser és que tenim una part dins nostre que ens diu que els somnis no es poden fer realitat? Estem massa acostumades a somniar i que després no es compleixi? No sabem que, a vegades, per aconseguir un somni només és qüestió de posar-s'hi? Al principi costava omplir les taules on hi havia el material per construir les maquetes però s'ha anat animant, poc a poc el barri s'ha anat apropant i hem aconseguit crear un somni col·lectiu: dissenyar el que crearem aquest cap de setmana a la plaça...
I ja ho tenim! De les quatre maquetes que s'ha dissenyat n'hem construït una. Ara només falta passar-la a la realitat!

Cuarto día: El Sueño
Por fin llega la crónica del sueño: nos comenta que se le habían pegado las sábanas!
Empezamos el día conectando con nuestro propio sueño: ¿Qué te ha llevado aquí, a recibir la formación del Oasis?
No podemos salir a buscar cuáles son los sueños de los vecinos por el barrio si no somos capaces de darnos cuenta de que es difícil, que requiere su tiempo. Algunas personas no estamos tan acostumbradas a soñar como para que nos salga de forma automática. El compartir entre nosotros lo que nos gustaría nos permite vivir como hay gente a la que nos cuesta, hay otra gente que no soñamos si no hemos expresado primero nuestros problemas, o a otras nos es más difícil llegar a los sueños colectivos que los nuestros individuales.
Con esta vivencia volvemos a la calle: el objetivo es claro: ¿qué quiere la gente para su barrio? Y volvemos a buscar los talentos que ya conocemos, a los que nos había inspirado su belleza y a gente nueva. Y seguimos también con el mismo proceso: la mirada apreciativa, el afecto y el reconocimiento.
La tarde de construcción de sueños con el barrio es intensa, un reto con buen final.
Pero hemos pasado momentos difíciles. No ha sido fácil que el barrio se animara a juntarse a las tablas a crear maquetas de lo que querían construir el fin de semana. Quizás es que tenemos una parte dentro de nosotros que nos dice que los sueños no pueden hacerse realidad? Estamos demasiado acostumbradas a soñar y que después no se cumpla? No sabemos que, a veces, para conseguir un sueño sólo es cuestión de ponerse? Al principio costaba llenar las mesas dónde había material para la construcción de maquetas pero se ha ido animando, poco a poco el barrio se ha ido acercando y hemos conseguido crear un sueño colectivo: diseñar lo que crearemos este fin de semana en la plaza ...

Y ya lo tenemos! De las cuatro maquetas que se han diseñado hemos construido una. Ahora sólo falta pasarla a la realidad!